"ნარუშილოვკა"

მაღალი საჯარო ინტერესიდან გამომდინარე:

Narušit’ ("ნარუშიწ") რუსული სიტყვაა და დარღვევას ნიშნავს.
ე. წ. "ნარუშილოვკა" არის სპეციალური საშვი, მოწმობა, რომლის ჩვენების შემდეგ ნებისმიერი პირი თავისუფლდება ყოველგვარი კონტროლისაგან და დარღვევის შემდეგ პასუხისგებლობისაგან.
საშვის მეპატრონეს შეუძლია დაარღვიოს ქვეყანაში არსებული და გამეფებული ყოველგვარი წესრიგი, რადგან ის მოცემულ მომენტში ( წესით ) ასრულებს სახელმწიფოსთვის სასარგებლო, გადაუდებელ სამსახურს.
მსგავსი "სერვისით" რეგულარულად სარგებლობენ დიპლომატები. მათ მიერ ჩადენილი კანონდარღვევა არ ექვემდებარება დასჯას, ამას დიპლომატიური იმუნიტეტი ჰქვია, მაგრამ ისინი მაინც მაქსიმალურად ცდილობენ, არ დაარღვიონ წესრიგი.
კანონი ასევე არ ვრცელდება დღევანდელი ეკლესიის საზღვრებს შიგნით. ანაფორა შეიძლება ასეთივე "ნარუშილოვკად" ჩავთვალოთ.
მთელ რიგ სფეროებში საქართველოს ზოგადად არ გააჩნია ნორმა, სტანდარტი.

უახლოესი წარსულიდან - ჯაბა იოსელიანმა თავისი მხედრიონის ბანდის ვიწრო წრისათვის თავის დროზე დაბეჭდა მედალიონები, რომლებიც იყო ლიმიტირებული და ასევე იყვნენ აღჭურვილი ზემოთ აღწერილი"ნარუშილოვკის" თვისებებით.

გადაუაზრებელმა ისტორიამ გამეორება იცის!

Play the Game - ითამაშე, (თა)მაშ(ი) და დამსაჯე, მამაო!

ადამიანის სექსუალობა ის სფეროა, რომელსაც საქართველოში ჯერ კიდევ სქელი მდუმარების ფარდა აქვს გადაფარებული. არადა სექსუალობა, საკუთარი სხეულის ფლობა ადამიანის ერთ-ერთი საბაზისო ანუ ძირითადი უფლებაა. ტოტალიტარულ სისტემებში მასზე თითქმის ყველა მმართველი ჯგუფი ერთპიროვნულ უფლებას აცხადებს. ყველაზე მსხვილი მოთამაშეები ხშირად სახელმწიფო და ეკლესია ან შესაბამისად სხვა რელიგიები არიან.
ევროპის ეკლესიების სექსუალური ისტორია კარგა ხანია დაწერილია. საქართველოს ეკლესიებისთვის ეს თავი/ნაწილი ჯერ ისევ ცარიელია. ამ მცირე ტექსტით ამ ადგილას ვეცდები ამ ხარვეზის ამოვსება ნელ-ნელა დავიწყო. განათლებასა და განმანათლებლობას ყოველთვის თან სდევს ბევრი კრიტიკა, საზოგადოების ძალთა შეხლა-შემოხლა და ბევრ შემთხვევაში პირადი მტრობაც. ადამიანის ღირსება ხელშეუხებელია. ხელშეუხებელია მისი ინტიმური ცხოვრებაც. ყოველი ჩარევა მის ინტიმურ ცხოვრებაში მის ღირსებაში ჩარევაა, თუმცა საქართველოში ჯერ ისევ კოლექტივი არეგულირებს ყველაფერს. მოკვდა კომუნიზმი, მის ადგილას დაიბადა ეკლესიური ნაციონალიზმი. სახელმწიფო, ადამიანის ქომაგი - ჯერ არ დაბადებულა.
ცივილიზებულ ქვეყნებში საკუთარ სექსუალობას თავად ადამიანი მართავს და მასვე შეუძლია აირჩიოს, სექსუალობის თუ რომელი ფორმა მოსწონს, ან არ მოსწონს. ტრადიციული, არატრადიციული, გამოგონილი - ყველაფერი დასაშვებია მანამ, სანამ ის მეორე ადამიანთან ან მოთამაშეებთან შეთანხმებულია. მაშ ასე:
Cock and Ball Torture, შემოკლებით CBT ინგლისური სახელწოდებაა ტერმინისა, რომლის უკან მამაკაცის წამებით დასჯა იგულისხმება სასქესო ორგანოებზე მანიპუალციით ისე, რომ მწამებელიცა და დასჯილიც ქმედებას ურთიერთშეთანხმების საფუძველზე ახორციელებენ. ამისათვის დასჯილი ფალოსს ამოიძუ(ლ)ებს და მტკივნეულ შეგრძნებასთან ერთად სექსის დროს თანმდევ სასიამოვნო განცდასაც იღებს. ეს სადომაზოხიზმის ერთ ერთი ფორმაა- ასევე ფხიზელ გონებაზე ურთიერთშეთანხმებული სექსუალური ხასიათის თამაშის BDSM, ქართ. ბონდაჟის დისციპლინა-დომინირების, სადიზმისა და მაზოხიზმის ერთ-ერთი ქვეკატეგორია. ბევრი დომინა, მბრძანებელ-მოთამაშე, რომლებიც სექსის ყიდვა-გაყიდვის სფეროში მუშაობს, იყენებს სქსობრივი მანიპულაციის ამ სახეობას, ამასთან თამაშის დამხმარე ხელსაწყოები მრავალფეროვანია, დაწყებული კლასიკური ცხელი სანთლის სასქესო ორგანოს შიშველ კანზე დაწვეთებით გამოწვეული შეგრძნებიდან, წიწაკის, ჭინჭრის წვით, დაჟეჟვით, დაჩეჩქვით, ძლიერი დარტყმითა და სიმძიმეების დაკიდებით გამოწვეული ტკბილ-მწარე შეგრძნებებით გათავებული.
ამის პარალელურად არსებობს ასეთივე ქმედებები ქალების „დასასჯელად“, Tit Torture, იგივე TT, მკერდის წამება, რომლისთვისაც იგივე ან მსგავსი ინსტრუმენტები გამოიყენება. დომინირების თამაშისთვის „ფემინიზირების“ ფორმაც გამოიყენება, რაც თავის თავში მამაკაცის მიერ სტერეოტიპული ქალის როლში შესვლასა და სხვისადმი დამორჩილებას გულისხმობს. დასჯის რიტუალისას კაცი იძულებულია, ჩაიცვას ქალის ტანისამოსი, მაგ. საცვლები. ამასთან, წინა პლანზე კაცის ღირსების დამცირება დგას, რომელსაც სექსუალური ორიენტაციის ძიებასთან საერთო არაფერი აქვს. მამაკაცი იმოსება ქალის ტანსაცმლით ერთჯერადად, მალულად ან სულაც ღიად, ქუჩაში. თუმცაღა კაცს შესაძლოა ქალის ტანსაცმელში ჩაძრომა ამ პრაქტიკებიდან დამოუკიდებლადაც უყვარდეს და შეგნებულად აირჩიოს ფემინიზირება და ქალის თვისებების შეთვისება.
Hogtied, ხელფეხის შეკვრა, უილაჯობა თავდაცვის უუნარობა ასევე სადო-მაზოხისტური თამაშ-პრაქტიკის ერთ-ერთი მთავარი მეთოდია, როდესაც დამორჩილებულს თავისი უუნარო მდგომარეობა აღაგზნებს. დომინა სრულიად ტკბება თავისი განუსაზღვრელი უფლებებით, ამასთან თავადვე წყვეტს, თუ როგორი ტკივილი მიაყენოს დამორჩილებულს. კულმინაციის წერტილი სრული დამონება-დამორჩილებაა, როდესაც დაქვემდებარებულს წართმეული აქვს თავისი მდგომარეობის ყოველგვარი გამოხატულების საშუალება - ლაპარაკიცა და ყვირილიც. ამისი მიღწევა კი სრულიად იოლად შეიძლება მისი პირის ღრუს დახშობითა და ზოგჯერ დამატებით თვალების ახვევითაც. გამოცდილ ჯგუფებში გავრცელებულია სპეციალური ხელსაწყოები, როგორიცაა პირში ჩასაჩრელი ბურთი, პირის ასახვევი პეპელა და პირის რგოლი. ეს სათამაშოები მთელი თამაშის მანძილზე ერთდროულად უზრუნველყოფენ როგორც სიჩუმეს, ასევე აღაგზნებენ მოთამაშეებს.
აქვე უნდა მივუთითოთ ასევე „Playpiercing“ -ზეც, სადომაზოხისტური პრაქტიკის ერთ-ერთ თანმდევ ქმედებაზე, როდესაც დაქვემდებარებულ მოთამაშეს წვრილი ნემსები ეჩხვლიტება და გარკვეულ ხანს რჩება მის სხეულში მანამ, სანამ მას მეორე მოთამაშე ამოაძრობს. დაქვემდებარებული აღიგზნება ქმედების ესთეტური და პირდაპირი ზეგავლენის შედეგად, რაც მოიცავს მოლოდინს, მოქმედებას და (ტკივილიან) შედეგსაც. მოთამაშეებს სრულად აქვთ გაცნობიერებული თავიანთი საქციელი და აქვთ ასევე შესაბამისი ინფორმაცია სხეულის ამ ნაწილების ანატომიისა და სანიტარულ-ჰიგიენური ზომების დაცვის შესახებ.
მონა-დამლაგებელიც BDSM პრაქტიკის ერთერთი ფორმაა. დაქვემდებარებული მოთამაშე-პარტნიორი დამსუფთავებლის როლში შედის და თავისი დროებითი ბატონის სურვილებს ემორჩილება, ალაგებს, ხეხავს, რეცხავს ისე, როგორც მისი ბატონის გულს გაეხარდება: წელზემოთ შიშველია, სახე დაფარული აქვს ან სრულიად ტიტველია. განსაკუთრებით სასიამოვნოდ აღიქმება ამ ფორმით აგრეთვე დიდი და გამჭვირვალე ფანჯრის მიღმა დგომა, ადრენალინისა და ენდოფინების გამოყოფა უცხო ადამიანის სავარაუდო გამოჩენისას ერთიორად იზრდება. მიაფუჩეჩებს საქმეს და ცუდად დაალაგებს მონა-დამლაგებელი, იგი მკაცრად დაისჯება.
სადომაზოს პრაქტიკას განეკუთვნება ისეთივე დასჯაც, როგორიცაა მათრახის ან ხელის დარტყმა საჯდომზე, რომელის დროსაც ძლიერი, ანუ დომინანტი მოთამაშე პირის მიერ მიყენებული ტკივილი ასევე სასიამოვნო წყალობად მიიღება.
სანთლით თამაში, რომლის დროსაც სხეულის დიდი ან მცირე არეალები ცხელი, გამდნარი სანთლით იფარება, ან მდუღარე სანთელი წვეთ-წვეთად ესხმება სხეულს და სასიამოვნო ჟრუნტელს ჰგვრის მოთამაშეს, რომელიც საკუთარი ნებით ეწამება მოსალოდნელი სიამოვნებისათვის. ამ თამაშის სახეშეცვლილი ფორმაა ცხელი შოკოლადის დასხმაც სხეულზეც. მადისაღმძვრელი სურნელება და გემოს რეცეპტორების გააქტიურება ერთიორად აძლიერებენ სექსუალურ ლტოლვას.
და ბოლოს, თამაში გვირაბში, რომლის არსი დაქვემდებარებული მოთამაშისგან სადო-მაზოხისტური პრაქტიკისას გამძლეობაზეა დამყარებული და მოთმინების საბოლო წვეთს მოითხოვს. გაუსაძლისი და მტანჯველი ზემოქმედების გამომწვევად შეიძლება გამოყენებულ იყოს ჭინჭარი, მწარე წიწაკა ან სხვა ამ ტიპის ზემოქმედების საგნები. ტანჯვა-თამაში მაქსიმალურად გაძლებას მოითხოვს. თუკი სხვა, გამძლეობაზე დამყარებული სექსუალური თამაშები წინასწარ შეთანხმებული სიტყვა-პაროლის თქმისთანავე უნდა შეწყდეს, ეს უკანასკნელი თამაში დაქვემდებარებული მოთამაშის სურვილებს არ ითვალისწინებს, გამწამებელი მას სტანჯავს ბოლო წუთამდე და წყვეტს მხოლოდდამხოლოდ მაშინ, როცა თავად მოესურვება, ან როცა ტანჯული დაბნედილი უსულოდ დაბლა დაეცემა.

BDSM თამაშის იმდენი ფორმაა, რამდენი წყვილი ან მოთამაშეც არსებობს. თამაში ყოველთვის ვიწრო წრეებში იმართება და მათი გასაჯაროება ცუდ გემოვნებაზე მეტყველებს, რაც არ ითქმის საქართველოზე. იქ საჯაროა ყველაფერი- ინტიმური ცხოვრებაც და ამ ცხოვრების ნაწილი- ინტიმური თამაშებიც. მეტიც, რადგან ღირსება არ-აყრილი ცხოვრება აქ თითქმის შეუძლებელია, ინტიმური თამაშები ყოველგვარი წესების შემუშავების ან დაცვის გარეშე წარიმართება.
აქ ძალიან ბევრი ფალოს ამოძუ(ლ)ებულია, რადგან წელიწადში 180 დღე მარხვაა, ხოლო ხსნილისას მამაოს სურს იცოდეს, როდის, რამდენჯერ, ვისთან და როგორი იყო.
ბევრია მკერდშეკრული, რადგან მამაოს არ სურს მისი დანახვა სახალხოდ, რომელიც მოსწონს მხოლოდ მან უნდა ნახოს, ხოლო რომელიც არ მოსწონს, შეიკარით, გაიკოჭეთ!
უამრავია დაქვემდებარებული, რადგან მამაოს გარეშე არაფრის გადაწყვეტა არ ივარგებს, უბრალოდ ვერ ისიამოვნებ, მით უმეტეს ვერ შეირგებ!
დაუთვლელია უილაჯო და ხელფეხშეკრული, რადგან მამაოებს აქვთ საუკეთესო შენობა-ნაგებობებით დაწყებული, სახნავ-სათესი მიწით დამთავრებული, ხელთ ნაგდები ყველაფერი. ქვეყნის ბიუჯეტიდან მსხვილი ლუკმაც მათი განკარგულების ქვეშაა და რა სასიამოვნოა, რომ შენ, როგორც ერთგულ მრევლს ბევრი არ უნდა იფიქრო, არც გეგმა ა გაქვს და არც გეგმა ბ. თუ ღმერთი არ არსებობს, მაშ რითი გიდგას კიდევ აქამდე სული?!
იზრდება ჩხვლეტით სასიამოვნო ტკივილმიყენებულთა რიცხვიც. ამჯერად 18 წლის ქალწულ მარიამს გადაუწყვეტია მონაზვნობა. დღისით მისი თითები მამაოს სამოსს ჰქარგავენ ოქრო მკერდით, ხოლო ღამღამობით მისი საქარგი ნემსით დაჩხვლეტილი თითები თავისი სხეულის ნაწილებს მარტო ეთამაშებიან. ალბათ მალე შენიშნავს მოძღვარი მარიამის დაჩხვლეტილი თითებიდან გამოსულ შემხმარ სისხლს მისი წირვისთვის მომზადებულ სადღესასწაულო სამოსზე და ესტუმრება მარიამს, რომ ამდენი ლოდინიცა და დაჩხვლეტილი თითების ტკივილიც ერთბაშად გადაავიწყოს.
და რამდენია მონა-დამლაგებელი?! რადან სიამოვნებაა როგორც დალაგება, ასევე კდემაში, თავდაბურული, საქმიანად მნიშვნელოვანი ნაგებობისთვის ტრიალი. რა იცი ვინ გითვალთვალებს და როგორს წარმოგიდგენს. მას ხომ შენი სახე ჯერ არ დაუნახავს?!
არც ისე ცოტაა მამაოს ხელჯოხდარტყმულიც, რადგან იგი ჯადოსნურია.
ჭინჭრით დასუსხულებიც მრავლად არიან, ამქვეყნიური სიცოცხლე და სიამოვნება რომ ერთიორად შეიგრძნონ.
განსხვავება "გარყვნილ ევროპასა" და ქრისტიან საქართველოს შორის მხოლოდ ისაა, რომ ევროპაში ხელშეკრულებებს დებენ, თანხმდებიან - სექსის დროსაც კი. საქართველში ყველაფერი სპონტანურად და შეუთანხმებლად ხდება, მამაპაპურად და ეს ეროტიულ და სხვა განცდებს კიდევ უფრო, ერთი ორად ამძაფრებს.

 ფოტო: წყარო უცნობია

მთა-წმინდა

დღეს საღამოს ლამის ოთხკვირიანი თავაუღებელი მუშაობის მერე დამსახურებული გავლა-გამოვლა გამოვუწერე ჩემს თავს და ფუნიკულიორიდან თბილისზე გადმოხედვა გადავწყიტე. სასიამოვნოდ გაკვირვებული დავრჩი მშვენიერი ხედის დასანახად აგებული გამჭვირვალე სამთო მატარებლით. მსგავსი რამ წლების წინ კარლსრუეში ვნახე, გერმანიის პირველი მთის საბაგირო მატარებელი ყოფილა, თავის დროზე მათი სიამაყე და ახლა უკვე ტურისტული ღირსშესანიშნაობა. იქაც ძალიან მომეწონა ჯერ მწვანეში ჩაფლული გზა და მერე ზედხედი ქალაქზე.

ფუნიკულიორზე ასვლა ცოტა დამაგვიანდა, დღისით უფრო კარგი სანახავი იქნებოდა აქაურობა, თუმცა ამჯერად სხვაგვარად ვერ მოვახერხე.

მოკლედ, ტურისტების პატარა ჯგუფთან ერთად შევედი, მოლარეს რომ დავესესხო, ე.წ. "კუკუშკაში" და ორი რუსი ახალგაზრდა მამაკაცის გვერდით აღმოვჩნდი ჩემს ახლობელთან ერთად.

მძღოლი მოსვლას არ ჩქარობდა.

რუსებმა ჩვენი დაკითვა გადაწყვიტეს და მეც ჯერ თავის ნებაზე მივუშვი ორივე. აინტერესებდათ ყველაფერი, ჩემი პოლიტიკური შეხედულებითა და სოციალურ-კულტურული ორიენტაციით დაწყებული, თვით ჩემი და ჩემი მდედრობითი თანმხლები ახლობლის გენეტიკური მდგენელებით დასრულებული დეტალები.

მე მხოლოდ ის გავიგე, რომ მათთვის ყველა რუსულ ენასთან მონათესავედ მოლაპარაკე ერთიანად სლავია. არ არსებობს უკრაინელი და თვით ბულგარელიც კი. მოურიდებელ შეკითხვაზე, წარმომიდგენია, თუ არა, ჩემს ქმრად მართლმადიდებლის გარდა სხვა მამაკაცი, ვუპასუსეხე, რომ მართლმადიდებელ ქმარსაც და კაცსაც ცივილიზებულ ადამიანს ვანიჭებ უპირატესობას.

-როგორ, გაურკვეველი რელიგიის ამერიკელთანაც შეგიძლიათ, კათოლიკთანაც, პროტესტანთანაც, ბუდისტთანაც?

-დიახ, თუ მათაც შეუძლიათ, მე- სიამოვნებით.

ჩვენს მეზობლებს მთაწმინდის მთა ჯერ კიდევ თვითმფრინავში დაენახათ და თბილისის გაცნობა ამიტომ სწორედ აქედან გადაეწყვიტათ. თბილისის ცენტრში მდებარე მინის შენობები შუფერებლად მიაჩნდათ იქაური ადგილობრივი არქიტექტურის გვერდით. ცნობისმოყვარედ კითხულობდნენ სამზარეულოსა და გასართობი ადგილების შესახებ. ქვეყნის ქალაქებისა და მაცხოვრებლების შესახებ. აინტერესებდათ, მუშაობდა თუ არა საქართველოში რაიმე ტრანსპორტი ჯერ ისევ ქვანახშირზე.

-თქვენ რამ ჩამოგიყვანათ აქ, ვკითხე სტუმრებს, შპიონებს ჰგევხართ, მაგრამ ალბათ უფრო საკუთარი ბიზნეს-მიზნები გამოძრავებთ?!

-არა, შპიონები ამდენს არ ლაპარაკობენ. ხვალ მერიოტში დიდი თათბირია. მეტალურგიული ქარხნის განვითარებას ვგეგმავთ. თქვენ, გოგონებს ალბათ არც გეცოდინებათ, აქვე ქალაქი რუსთავია, ინდუსტრიის ცენტრი იყო ადრე, იქაა ის ქარხანა. მისი მეპატრონე ვიღაც პატარკაციშვილი იყო, მაგრამ ის გარდაიცვალა. რუსეთთან ჰქონდა ამ ქარხანას ადრე კავშირი. რუსეთი ხომ აქვეა, რამოდენიმე კილომეტრში.

-თქვენ ალბათ სამხედრო გზას გულისხმობთ და ლარსის პუნქტს, მაგრამ ეს „აქვე" ორასამდე კილომეტრი იქნება, შევუსწორე მე.

მთაწმინდის პარკი ცარიელი აღმოჩნდა. 

დისნეილენდის კიჩურ ატრაქციონებს თუ ყურადღებას არ მივაქცევთ, მშვენიერი ადგილია სასეირნოდ, მაგრამ მხოლოდ ახალგაზრდა მამაკაცები მიდი-მოდიოდნენ მცირე ჯგუფებად და ისიც კანტი-კუნტად.

-ნამდვილი რუსული კომენდანტის საათია, შევნიშნე მე. ქალები სახლებში არიან გადამალულები, გარეთ მხოლოდ მსტოვრები დაძრწიან.

გესლის ნთხევას არც ახალგაცნობილი მამაკაცები ერიდებოდნენ, თუმცა იმედს მაინც იტოვებდნენ, რომ ჩვენი მეშვეობით და ჩვენთან ერთად სადმე საინტერესო ლაუნჩ-ბარში ან კლუბში ამოყოფდნენ თავს, ამიტომ ჩვენი იმდღინდელი კვების განრიგით დაინტერესდნენ. ზედაპირული საუბარი უკვე შორს მიდიოდა, მათი თავიდან მოცილების დრო იყო.

-მე მაპატიეთ, ვუთხარი, დასარეკი მაქვს.

-კი, რასაკვირველია, ჩვენ ამასობაში პარკს მოვავლებთ კიდევ თვალს და 10 წუთში ისევ აქ მოვალთ.

იქვე, სამთო მატარებლის სადგურის თავზე მშვენიერი რესტორანი ფუნიკულიორია, სადაც შესანიშნავი მწვანე ჩაისა და სხვადასხვა გემრიელობების დაგემოვნება შეიძლება. ხედიც ჩინებულია. თუ აივანზე გრილი სიო დაჰბერავს, პლედებსაც მოგახურებენ. 

ვინც სახელით არ წარმოგიდგება, იმას არც ცივილიზებულად უნდა გამოემშვიდობო.

ბაზარი არეგულირებს, ბაზარი არარი!

ვზივარ ოთხივ კუთხივ ჯვარდაწერილ, თბილისის ერთ-ერთ მშვენიერ ალაგას და  სამება, სიონი, ნარიყალა, მამა დავითი, - ერთბაშად მიფრთხობენ ყველა ეშმაკებს. როგორც 100 წლის წინ, მტკვარი აქ ისევ დუდუნებს, საბაგიროს ერთი ნაპირიდან მეორეზე გადაჰყავს ტურისტები, ადგილობრივები- ალბათ უმეტესად ახალგაზრდები, თავგადასავლების მოყვარული, ცნობისმოყვარე ადამიანები, მეგობრები, საყვარლები... მშვიდობის ხიდიც უწინდებურად განათებულია. ხედი მშვენიერია, ესპრესო უგემრიელესი, კერძები კიდევ უფრო უკეთესი, სერვისი ლამის ზედმეტადაც კი ყურადღებიანი და მომღიმარი, ვერაფერს იტყვი. ლიფტშიც უზოდ თავაზიანი გამცილებელი შემხვდა, მუსიკოსებთან ერთად ადიოდა ზედა სართულების მოსამსახურებლად. კეთილად ხვდებიან მისი, ანუ ჩემი უმცირესობის მობრძანებას. აქ ასეა მიღებული. დრეს კოდიც, ზედა სოციალური ფენის საურთიერთო ნიშან- სისტემათა სხეულზე განლაგების კომბინაცია აქ ზუსტადაა გაწერილი და უმეტესობისაგან დაცულიც, თუმცა შეგიძლიათ მას ზედმიწევნით არ მისდიოთ.
ეს ზედხედია, ზედა თბილისი, ზედა ფენებისათვის.

მანამ, სანამ ღრმად არ ჩაისუნთქავ აქაურ ჰაერს, ვერ მიხვდები, რომ აქ ყველაფერი ზედაპირზე ძევს. ჰაერი მძიმეა, მძიმე მეტალებით გაჟღენთილი ზუსტად ისევე, როგორც ამ ქვეყნის მთლიანი მოსახლეობის სხეულები დიდიან-პატარიანად. ტემპერატურა აწეულია, მაგრამ ამასაც ვერ იგრძნობთ, აქ არ თბილა.

ქუჩები მანქანებითაა სავსე, ფეხით იშვიათად დადიან. თუ ვინმეს დაინახავთ ქვეითად, ან ძალიან მიეჩქარება, ან ზანტად ერთ ადილას დგას. ტურისტები ცნობისმოყვარედ ანელებენ ნაბიჯს სუვენირების მაღაზიებთან, მერე ისევ ტემპს უმატებენ. ქუჩაში ჯგუფებად დგანან ან ჩაცუცქულან კაცები, თითქმის ყველა ასაკისა, ზოგი რაღაცას ყიდის და მუშტარს ელოდება, ზოგსაც უბრალოდ საქმე დაჰლევია და მასლაათობს თავისნაირებთან. ასე უსაქმურად გაჩერებულ ქალებს აქაც და სხვაგანაც, ქალაქში, იშვიათად ნახავთ.

წინა სტუმრობისას ცნობისმყვარებამ მძლია და ჩემი თავისთვის მიცემული სიტყვა გავტეხე. მახსოვს, მერე როგორი ლაზღანდარა წერილი მივწერე ერთ მეგობარს, რომ: "გუშინ ჩვენი სამებაი საკვირველი ვიხილე და პირველად შევდგი ფეხიც ამ ეკლესიასა შინა. მანდილიც დავიბურე, ყოველი შემთხვევისათვის, ავ თვალს რა გამოლევდა. ძალიან მაინტერესებდა იქ დასაქმებულ ძალთა  თანაფარდობა და ძლიერთა ამათა ურთიერთშეფარდება. ყველაფერი ხელისგულზე იდო... ჯერ ერთი საპატიო წრე დავარტყი ტაძრის გარშემო. ყველა კიჩ-ელემენტი, სიმბოლო, თუ რა ვიცი რა, იქ იყო თავმოყრილი: პაგოდა, მონღოლური კარავი, შუა საუკუნეების კოშკი თავისი გალავნის ფრაგმენტით, ანტიკვარული მანქანა და ა.შ. მაგრამ, აი, შიგ რომ შევედი, იქ უკვე რა გითხრა. ღიპიანი მამაოები მიდი-მოდიან იქაც და ყველგან და აფრქვევენ არაქართველურ სიმშვიდეს. მოხუცი წელში მოხრილი ქალები ასუფთავებენ იატაკს და საერთოდ ყველაფერს, რაც კი ხელში მოხვდებათ.

ხატები დახუნძლულია ყოველგვარი თვალპატიოსანი მოოჭვილობით და ყოველი მათგანი გახსენებს: თუ მომცემ, მოგცემ (შესაწირი ყუთები ყოველ მათგანთან, ზოგს ორ-ორიც აქვს), თუ შესწირავ, მოგეცემა. მაგრამ ყველაზე მთავარი, თურმე, ბოლოს მელოდებიდა. გასასვლელში იდგა ერთი შუა ხნის მამაო და ესაუბრებოდა ამავე ასაკის ქალს.

თემა?

ჰაჰაჰაჰა

მეგონა შაყირობს ხალხი!

მე ჩამოვჯექი ვითარცა ცოდვილი იქვე შეჭრილ კორიდორში დადგმულ სკამზე.  სინამდვილეში ძალიან მეჩქარებოდა, მაგრამ ცნობისმოყვარეობა იყო დიდი.

თან სამების გარეთ უამრავი ტაქსი დგას, შეხვედრაზე დროულად მივიდოდი და ასე რომ... მამაო სექსოლოგ-რეპროდუქტოლოგის რჩევები მოვისმინე. თან სწუხდა, ქალი ლამაზიაო და  მის ქმარს მეტი რა უნდაო და რამოდენიმე წელი აქვთ კიდევო.....''

სანამ ამ საღამოს თბილისს ზემოთ მოვექცეოდი, ქვემოთ ერთი ტურისტული ქუჩის დაღმართი ჩამოვიარე.  ქალის სუსტი ხმა მომესმა: დამეხმარე, შვილო.
მეგონა ბინდში მომეჩვენა და გზა გავაგრძელე. რამდენიმე ნაბიჯი გადავდგი, მაგრამ რაღაცამ  უკან მომატრიალა. ის სუსტი ხმა არ აპირებდა ჩემი ყურებიდან გასვლას. არ მომჩვენებია. ერთი შიმშილსაგან დაუძლურებული და გალეული, მოხუცი ქალი, რომელიც საეკლესიო დანიშნულებისათვის სარესტავრაციოდ გამზადებული ძველი, მყარად ნაგები შენობის სარდაფის სარკმელში იჯდა, ხელგაწვდილი იჯდა და თავი ლამის თავისსავე კალთაში ჰქონდა ჩაყოფილი. ვერ შევძელი, რომ უკითხავად მიმეცა ფული და გამევლო, ეს ქალი რაღაცნაირად არ მიშვებდა.

-ბებო, რატომ ზიხართ აქ, არავინ გყავთ?

-მყავს შვილო, კი, ერთი ბიჭი მყავს, მაგრამ სახლი ბანკის ვალებმა წაიღო, ჩემს ბიჭს კიდევ...

აღარაფერი მესმოდა, ცრემლები მახრჩობდნენ. მეორედ ამოვიღე საფულე.

ბებოს ჩემი მაჯა ეჭირა და მკოცნიდა. 

- არა შვილო, აღარ მინდა ამდენი, შენც დაიტოვე, დაგჭირდება.

ორი ასაკიანი ქალი მომიახლოვდა. მეკითხებდნენ, თუ სად შეძლება აქ ღირსშესანიშნაობების ნახვა, განსაკუთრებით ტაძრებისა. ხელი გავითავისუფლე და გავიშვირე სომხური ეკლესიისაკენ, რომელიც ჩემს წინ დავინახე, უცებ სხვა ვეღარაფერი მოვიგონე. ერთადერთი რაც კიდევ გამახსენდა იყო, ბაზარი არეგულირებს, მაგრამ გავჩუმდი. ის ქალები მაინც ვერაფერს გაიგებდნენ, ისედაც დამტვრეული ქართულით საუბრობდნენ.