რუსული ეკლესია მუდამ მტრულად იყო განწყობილი განათლებისადმი, რომლისთვისაც ცარიელი ეკლესიური რიტუალი უფრო მნიშვნელოვანი იყო, ვიდრე სქოლასტიკური სწავლება. ამიტომაც ის ვერასდროს გახდა სეკულარულად განმანათლებელი. დასავლური ცოდნის რუსეთში შემოსატანად მნიშვნელოვან როლს განმანათლებელი მღვდლები თამაშობდნენ, რომლებიც წარმოშობით პოლონეთ-რუსეთის საზღვარიდან იყვნენ. ასე თარგმნა ბერ სიმონმა, ბელორუსული პოლოცკიდან, დასავლური ლიტერატურა პოლონური ენიდან რუსულზე და პეტრე პირველის მამის, მეფე ალექსანდრე მიხაილოვიჩის კარის სტამბის უფროსი გახდა.ფეოფან პროკოპოვიჩი, უკრაინელი კლერიკალი და კიევის აკადემიის წევრი კი პეტრე პირველის კარის პოეტად დაწინაურდა.
პროკოპოვიჩმა კიევის აკადემიაში განხორციელებული თეატრალური ტრადიცია წამოიღო რუსეთში. ის თავადაც წერდა პიესებს, სადაც განმანათლებლობის ამბივალენტურობის იდეის საკითხი იდგა გამოკვეთილად. მის ტრაგიკომედიაში "ვლადიმირ" (1705) მაგალითად, რუსეთის გაქრისტიანება კიევის მთავრის მიერ აღიქმება, როგორც პეტრე პირველის მიერ განხორიელებული რუსეთის მოდერნიზაცია და ზემოდან დაწყებული განმანათლებლობა. კულტურის სეკულარიზაცია ახდენს ყოფილი რელიგიის, როგორც შუქურას უზურპაცია-დაპყრობას.ამით თეატრისათვის უკვე რუსეთშიც გზა გაიხსნა, სადაც ეკლესია თეატრს სატანისტურად ჰრაცხავდა: ჭეშმარიტ ქრისტიანს სახეზე ღიმილი არ უნდა დამჩნეოდა-დიდგვაროვანს ისევე, როგორც მდაბიოს. მდაბიოთათვის განსაკუთრებით იყო აკრძალული ყველა ტიპის ლაზღამდარობა და სიცილ-ხარხარი.
მხოლოდ პეტრე პირველმა გააუქმა თავისი ერთ-ერთი უკაზით აკრძალული სიცილი, რომელიც შუასაუკუნეობრივი რუსული ქრისტიანული სწავლების ნაწილი იყო.
კომიკასა და სატირას გზა გაეხსნა ხელოვნებასა და ლიტერატურაში, რაც განსაკუთრებით თეატრისათვის გახდა ნაყოფიერი.
პეტრე პირველმა შემოიღო რუსეთში ახალი წლის 1. იანვარიდან ათვლა და ასევე რუსეთის ფულის სისტემა ათობით სისტემაში მოაქცია მაშინ, როცა ევროპაშიც ბევრგან ჯერ კიდევ ოცობითი სისტემა იყო.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen